«Έξοδος από την κρίση με τις δικές μας δυνάμεις»

Τo 2012 αφήνει πίσω του μια Ελλάδα ρημαγμένη από την ύφεση, την ανεργία και τη φτώχεια. Το 2013 προβλέπεται ακόμα σκληρότερο για την ζωή των ανθρώπων. Η χώρα μας σηκώνει το τεράστιο βάρος ενός προγράμματος που οι πάντες ομολογούν πλέον ότι είναι εντελώς αναποτελεσματικό και ανεπανόρθωτα καταστροφικό.

 Το τελευταίο διάστημα, οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούν ένα κακοπαιγμένο θέατρο γύρω από την περίφημη δόση μαμούθ, την οποία η Ελλάδα έπρεπε να έχει εισπράξει εδώ και μήνες αν οι εταίροι μας δεν παραβίαζαν τη δανειακή σύμβαση. Ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων αυτών θα πάει για να εξοφλήσουν οι δανειστές μας τον εαυτό τους. Ένα άλλο μέρος θα πάει στους τραπεζίτες οι οποίοι θα καλύψουν τις δικές τους επισφάλειες  χωρίς καμία υποχρέωση (και βεβαίως χωρίς καμία πρόθεση) να χορηγήσουν ρευστότητα στην οικονομία. Ότι απομείνει θα καλύψει ένα μικρό τμήμα των χρημάτων που οφείλει το Δημόσιο, που έχει εδώ και αρκετό καιρό προχωρήσει ουσιαστικά σε εσωτερική στάση πληρωμών.

 Σε αντάλλαγμα αυτής της βοήθειας , που διασφαλίζει απλώς τα χρήματα των δανειστών μας η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να υποβάλλει τους πολίτες της σε μια συνεχή και χωρίς ορατό τέλος αφαίμαξη, να εξαθλιώνει τους ήδη εξαθλιωμένους μισθούς και τις ήδη εξαθλιωμένες συντάξεις να διαλύει το κοινωνικό κράτος να πετά χιλιάδες εργαζόμενους στον δρόμο, να ξεπουλά σε πολύ χαμηλές τιμές τον παραγωγικό της πλούτο και τη δημόσια περιουσία της και μπροστά στην προφανή δημοσιονομική αποτυχία της πολιτικής αυτής να επιβάλλει κάθε τόσο έναν νέο γύρο ακόμα σκληρότερων μέτρων.

 Κάθε νέος γύρος μέτρων βαθαίνει ακόμα περισσότερο την ανεξέλεγκτη ύφεση και καθιστά ακόμα πιο αδύνατη την υλοποίηση των δημοσιονομικών στόχων, με αποτέλεσμα να φορτωνόμαστε ακόμα σκληρότερα μέτρα. Ο ορίζοντας αυτού του σχεδίου δεν μπορεί να είναι άλλος από την κοινωνική κατεδάφιση και την άτακτη χρεωκοπία. Επομένως τα χαμόγελα που έχουν φορέσει τελευταία οι κυβερνώντες εν όψει κάποιας υποτιθέμενης ανάκαμψης είναι απλώς για να αγοράζουν χρόνο.

 Το τελευταίο στοίχημα της τρικομματικής κυβέρνησης είναι κάποιο ενδεχόμενο κούρεμα μετά τις γερμανικές εκλογές με αμφίβολη επίδραση στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και με αντάλλαγμα την απώλεια της κοινωνικής μας συνοχής των παραγωγικών μας δυνατοτήτων, της εθνικής μας κυριαρχίας και της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών. Όλα αυτά κάνουν το μέλλον της χώρας να φαντάζει εξαιρετικά σκοτεινό.

Είναι πράγματι έτσι, εκτός αν η Ελλάδα κάνει μόνη της με δική της πρωτοβουλία, το βήμα εξόδου από την κρίση. Αντί η χώρα μας να παρακολουθεί αμέτοχη τις συζητήσεις γύρω από τα αδιέξοδα του ελληνικού προγράμματος και να προσπαθεί να κατευνάσει τους δανειστές της αποδεχόμενη ως ρεαλιστικά και εφαρμόσιμα τα πιο παράλογα και αδιέξοδα οικονομικά σχέδια, πρέπει να θέσει πρώτη, ανοιχτά και δημόσια, το ζήτημα για το οποίο οι πάντες μιλάνε πίσω από κλειστές πόρτες το γεγονός ότι η πολιτική των σκληρών δημοσιονομικών περιορισμών που έχει επιβληθεί μέσω των μνημονίων προκαλεί έναν φαύλο κύκλο ανεξέλεγκτης ύφεσης που θα τελειώσει μόνο με κοινωνική καταστροφή και άτακτη χρεοκοπία.

Αυτό δεν συμφέρει ούτε την Ελλάδα, ούτε βέβαια τους εταίρους της. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη είναι ότι μια αλλαγή στην αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος θα δημιουργούσε αντίστοιχες απαιτήσεις για τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και προ πάντων την Ισπανία, αλλά και τις απειλούμενες κυρίως την Ιταλία. Η κατάσταση αυτή θέτει στο τραπέζι την ανάγκη για πανευρωπαϊκή λύση στο πρόβλημα του χρέους.

Η Ελλάδα οφείλει να πρωτοστατήσει στην αναζήτηση συμμαχιών και σχεδίου για πανευρωπαϊκή διέξοδο από την κρίση χρέους με όρθιες τις κοινωνίες. Μέχρι σήμερα παριστάνει τον καλό μαθητή της τρόικας με τον πρωθυπουργό της να διακηρύσσει σε κάθε ευκαιρία την αφοσίωσή του στους δανειστές μας και σε ένα ανεπαρκές και ολέθριο πρόγραμμα. Τέλος η Ελλάδα θα όφειλε να υποδείξει με λεπτομέρεια έναν εναλλακτικό δρόμο διεξόδου από την κρίση, που θα διασφαλίζει τόσο τη βιωσιμότητα του χρέους και την αποτροπή της άτακτης χρεωκοπίας όσο και τη συνοχή της ίδιας της ευρωζώνης. Ένα τέτοιο σχέδιο περιλαμβάνει κατ' αρχήν τη διαγραφή ενός μέρους του χρέους που χειραγωγείται από καθαρά κερδοσκοπικά συμφέροντα ή επιβλήθηκε στη χώρα με αδιαφανείς και ιδιοτελείς όρους.

Για την αποπληρωμή του απομένοντος τμήματος του χρέους η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει συμφωνία (μορατόριουμ) για αναστολή πληρωμών, έως ότου μπορέσει να επανέλθει σε ρυθμούς ανάπτυξης. Αυτή η ρήτρα ανάπτυξης είναι ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί η αποπληρωμή του χρέους και να αποτραπεί μια άτακτη ελληνική χρεωκοπία με ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές επιπτώσεις στο σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Έχοντας διασφαλίσει αυτούς τους όρους η χώρα μας μπορεί να θέσει ξανά σε λειτουργία την πραγματική οικονομία,  ακυρώνοντας τους παράγοντες που σήμερα ανατροφοδοτούν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και καθιστώντας δυνατή την αποπληρωμή του χρέους από το μέρισμα της ανάπτυξης.  Το γεγονός ότι στο Eurogroup συζητούνται πλέον ανοιχτά τέτοιες λύσεις δείχνει πόσο ρεαλιστικές και γειωμένες στην πραγματικότητα υπήρξαν εξαρχής οι προτάσεις της Αριστεράς.

 Για να γίνουν αυτά, πρέπει στην Ελλάδα να υπάρξει μια αριστερή κυβέρνηση. Ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός έχει εξαντλήσει πλέον κάθε απόθεμα αξιοπιστίας και σοβαρότητας προκειμένου να υπηρετήσει την πολιτική των μνημονίων. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να φύγει. Μαζί της πρέπει να τελειώσει επιτέλους η άνευ όρων υποταγή της Ελλάδας στην πολιτική των μνημονίων.

Η Ελλάδα πρέπει να υπερασπιστεί την κοινωνική της συνοχή, την αξιοπρέπειά της και το δικαίωμά της να επιστρέψει σε έναν δρόμο ανάπτυξης. Η ελληνική κοινωνία, που δίνει έναν μεγάλο αγώνα επιβίωσης ανακαλύπτοντας ξανά τις αξίες της αντίστασης της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης θα υποδείξει τον δρόμο απεγκλωβισμού από ένα σκοτεινό παρόν και ένα ακόμα σκοτεινότερο μέλλον και θα φέρει στο προσκήνιο την Αριστερά και την εναλλακτική της πρόταση, μέσα από μια κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ.

Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση μόνο με τις δικές της δυνάμεις και θα ανοίξει τον δρόμο για μια νέα, δημοκρατική, κοινωνική Ευρώπη.